Ιούν
Η Άνοιξη μπήκε για τα καλά, τα μέτρα για τον κορωνοϊό χαλάρωσαν, καθώς διαφαίνεται καθαρά η ελπίδα για το τέλος της πανδημίας και εμείς ανυπομονούμε να αφήσουμε πίσω μας μια δύσκολη διετία, γεμάτη αγωνία για το αύριο, σχέδια και όνειρα που θαρρείς έμειναν μετέωρα στο χρόνο. Μια ζοφερή καθημερινότητα που μας κράτησε κλεισμένους για μεγάλα διαστήματα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού ή στην καλύτερη περίπτωση σε μια σισύφεια διαδρομή μεταξύ δουλειάς και σπιτιού, χωρίς ανάπαυλα ξεγνοιασιάς και με τον φόβο του ιού να καραδοκεί σε κάθε μας βήμα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, πολλοί από εμάς το λεγόμενο «ταξίδι της εκδίκησης». Να ετοιμάζουμε κάθε Σαββατοκύριακο βαλίτσες, να βάζουμε παιδιά, σκυλιά και υπάρχοντα σε ένα αμάξι και να ξεχυνόμαστε προς κάθε κατεύθυνση, σπρωγμένοι από ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης, μια λαχτάρα να ζήσουμε μέσα σε ένα διήμερο όσα στερηθήκαμε τα τελευταία δύο χρόνια εξαιτίας των περιορισμών στις μετακινήσεις και του φόβου της ασθένειας. Κάτι σαν μετα-τραυματικό στρες, που μας διακατέχει μέσα στην εβδομάδα και που μόλις φτάνει στο τέλος της, μας πιάνει η μανία να τα αφήσουμε όλα πίσω και τα ταξιδεύσουμε ακόμη και σε μέρη που άλλοτε δεν μας έκαναν καμμία εντύπωση. Απλά και μόνο για να νιώσουμε ξανά ελεύθεροι, να κερδίσουμε λίγο από τη ζωή που χάσαμε, τα σχέδια που ακυρώσαμε, τα όνειρα που βάλαμε σε παύση. Τα ξενοδοχεία και τα χωριά ξαναγέμισαν, οι βαλίτσες κατέλαβαν μια μόνιμη θέση στο σαλόνι, οι χάρτες ξεσκονίστηκαν, οι φωτογραφικές μηχανές κατέβηκαν από τα ράφια. Τώρα η επίσκεψη στους συγγενείς στο χωριό έγινε η νέα ρουτίνα για να «ξαναγεμίσουν οι μπαταρίες», το απλό δωμάτιο στην παραλία πήρε διαστάσεις πολυτελούς ξενοδοχείου στο μυαλό, το γραφικό ταβερνάκι μετατράπηκε σε γλέντι χαράς όπου ανάμεσα στα τσουγκρίσματα με το ντόπιο κρασί, οι φόβοι υποχώρησαν, οι γλώσσες λύθηκαν, η καρδιά αναθάρρησε. Μόδα ή μανία; Παιχνίδι μυαλού ή ψυχολογική ανάγκη; Όποια και αν είναι η απάντηση ο μικρός εκδρομικός σάκος στέκεται εκεί και περιμένει υπομονετικά την επόμενη εξόρμηση, τον επόμενο σταθμό επάνω στο χάρτη, την επόμενη νέα εμπειρία που θα γεμίσει το μυαλό με αναμνήσεις χαράς και θα κλειδώσει για πάντα στη λήθη το πρόσφατο παρελθόν. Και μεις να περιμένουμε με λαχτάρα εκείνο το μαγικό θαρρείς διήμερο που θα μας δώσει πίσω λίγη από την ξεγνοιασιά που χάσαμε, λίγη από την ελπίδα που ξεχάσαμε, μια στάλα ζωής που θα ρουφήξουμε λαίμαργα, προκειμένου να περπατήσουμε την επόμενη Δευτέρα, με γνώριμο ρυθμό, το μονοπάτι της καθημερινότητας.
