Διελκυστίνδα

Με διάθεση νοσταλγίας κάποιες γενιές αναπολούν τις παιδικές τους αναμνήσεις, τα ανέμελα παιχνίδια με τους φίλους στις αλάνες και τις πλατείες! Σε κάθε γειτονιά οι παρέες μαζεύονταν για να αφοσιωθούν στα αγαπημένα τους παιχνίδια, το κρυφτό, το κυνηγητό, τα μήλα, την μακριά γαϊδούρα και πολλά άλλα, που απολάμβαναν με τις ώρες διασκεδάζοντας και γελώντας. Ένα από αυτά τα παιχνίδια ήταν και η διελκυστίνδα, το γνωστό παιχνίδι με το σχοινί που τραβάνε σε κάθε πλευρά του δύο ομάδες για να στεφανωθεί τη νίκη η ομάδα που θα επιτύχει με τη δύναμη της να σύρει την αντίπαλη ομάδα προς το μέρος της.

Η διελκυστίνδα έχει βέβαια μεγάλη παράδοση κι έλκει την καταγωγή της από την αρχαία Ελλάδα. Στην αρχαία Ελλάδα χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π. Χ. και θεωρείται ένα από τα αγωνίσματα δύναμης που ασκούνταν οι νέοι για να βελτιώνουν τη φυσική τους κατάσταση. Αναφορές για το παιχνίδι αυτό υπάρχουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, όπως στην αρχαία Αίγυπτο, τη Ρώμη, την Κίνα, την Ινδία, ακόμα και στη Νέα Γουινέα. Στα χρόνια του μεσαίωνα υπάρχουν αναφορές για αγώνες με σχοινιά στην Ευρώπη, στη Γερμανία και στην Σκανδιναβία. Μετά το 1500 διεξάγονταν δημοφιλή τουρνουά στη Γαλλία και στη Μεγάλη Βρετανία. Η αγγλική ονομασία του αθλήματος προήλθε από τη φράση «tug of war», που σημαίνει στην κυριολεξία, τον καθοριστικό αγώνα που θα κρίνει το αποτέλεσμα μιας αναμέτρησης. Κανονισμοί συγκεκριμένοι δεν υπάρχουν, καθώς στην πράξη το παιχνίδι αυτό είναι απλό. Χρειάζεται βέβαια δύναμη, αλλά και τεχνική, διότι ο συγχρονισμός και η συνεργασία παίζουν καθοριστικό ρόλο. Ως ολυμπιακό άθλημα γνώρισε μεγάλες δόξες από την Ολυμπιάδα του 1900 έως και για περίπου μία εικοσαετία, όπου αποφασίστηκε η αφαίρεση της διελκυνστίδας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ουσιαστικά οι πιο «δυνατοί» κάθε χώρας δημιουργούσαν μία ομάδα, η οποία προσπαθούσε να τραβήξει με περισσότερη δύναμη το σκοινί κατά τέσσερα μέτρα προς το μέρος της. Οι αθλητές εκτός από βάρη και ασκήσεις για μυϊκή ενδυνάμωση, εξασκούνται στον συγχρονισμό και στην τεχνική τους. Ο πιο δυνατός παίκτης στεκόταν πάντα στο τέλος της σειράς, ώστε να διατηρείται η ισορροπία , ενώ παράλληλα συμβόλιζε την ενότητα και την σταθερότητα της κάθε ομάδας.

Η διελκυστίνδα μπορεί σήμερα να μην είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, ωστόσο συνεχίζει να λατρεύεται από μικρούς και μεγάλους! Πολύ συχνά μας θυμίζει την καθημερινή βιοπάλη και την πίεση που αντιμετωπίζουμε για να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της ζωής και στα προβλήματά της. Ο καθημερινός αγώνας και η ανάγκη για επιτυχία σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, έχει πολλές ομοιότητες με την ένταση, την αγωνία και την υπερπροσπάθεια που καταβάλλουν οι παίκτες στο τράβηγμα του σχοινιού. Σε αντίθεση, όμως, με το παιχνίδι που κάποτε τελειώνει, ο κάθε άνθρωπος δίνει ακατάπαυστα τις δικές του προσωπικές μάχες με υπομονή και σθένος και παίρνει τα μαθήματά του, που τον βοηθούν να εξελιχθεί για να βγει νικητής απ’ την διελκυστίνδα της ζωής!

20 Φεβρουαρίου : Ημέρα της διελκυστίνδας